ตาและการมองเห็นสี

          ตา เป็นอวัยวะที่ใช้รับแสงทำให้เกิดการมองเห็น ตาของสิ่งมีชีวิตมีความสามารถในการรับแสงสีไม่เหมือนกัน เช่น ตาของแมลงจะมองเห็นแสงสีม่วงได้มากกว่าตาของมนุษย์จึงถูกรบเร้าด้วยแสงสีม่วงและรังสีเหนือม่วงได้ ทำให้เรานิยมล่อแมลงด้วยหลอดให้รังสีเหนือม่วงที่เรียกว่า แสงดำ จากการทดลองพบว่าสัตว์บางชนิดอาจเห็นสีได้เพียงสีเดียว บางชนิดอาจเห็นได้หลายสี สำหรับตาของมนุษย์โดยทั่วไปสามารถจะเห็นแสงสีได้ตั้งแต่แสงสีม่วง (400 นาโนเมตร) ไปจนถึงแสงสีแดง (700  นาโนเมตร) ผู้ที่ไม่สามารถเห็นแสงสีเหล่านี้ได้หมด เรียกว่าเป็นผู้มีตาบอดสี

ส่วนประกอบที่สำคัญของนัยน์ตานับจากส่วนนอกเข้าไปมีดังนี้

1. กระจกตา (Cornea) เป็นเยื่อเหนียวใสและบางหุ้มลูกนัยน์ตาตอนหน้า

2. หนังตาชั้นนอก (Sclerotic coat) เป็นเนื้อแข็งเหนียวสีขาวทึบ ส่วนหน้าของ ผนังตาชั้นนอกก็คือตาขาวนั่นเอง

3. หนังตาชั้นใน (Choroides) มีสีน้ำตาลแก่ป้องกันมิให้แสงเข้าทางด้านข้างของลูกตาป้องกันมิให้เกิดการสะท้อนภายในลูกตาและเป็นที่อยู่ของเส้นเลือดที่มาหล่อเลี้ยงลูกตา

4. ของเหลวในช่องหน้ากระบอกตา (Aqueous humour) เป็นของเหลวใสมีดรรชนีหักเหขนาด 1.337 ใกล้เคียงกับดรรชนีหักเหของน้ำ เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้นัยน์ตามองเห็นได้กว้าง

5. ม่านตา (Iris) เป็นส่วนของหนังตาชั้นในที่ยื่นออกมาพ้นหนังตาชั้นนอกทำหน้าที่เปิดช่องกลมตรงกลางให้ใหญ่เล็กพอดีกับความสว่างของแสงที่มาเข้าตา

6. รูม่านตา (Pupil) เป็นช่องกลมกลางม่านตาที่ให้แสงผ่านเข้าไป เราจะเห็นเป็นดวงกลมดำใสอยู่ตรงกลางตาดำ

7. เลนส์ตา (Crystalline lens) หรือบางทีเรียกว่าแก้วตา เป็นก้อนเนื้อใสเหมือนแก้วมีค่าดรรชนีหักเห 1.437 มีรูปร่างเป็นเลนส์นูน สามารถทำให้ป่องออกมีความหนาอยู่ระหว่าง 3.6 -4 มิลลิเมตร ทำให้ความยาวโฟกัสมีขนาดต่าง ๆ กันออกไปได้

8. กล้ามเนื้อตา (Ciliary muscle) เป็นกล้ามเนื้อยึดเกาะรอบเลนส์ ทำหน้าที่ยึดตัวและหดตัวทำให้เลนส์ตาป่องมากหรือน้อยทำให้ความยาวโฟกัสเปลี่ยนไปได้

9. ของเหลวใสในกระบอกตา (Vitreous humour) เป็นของเหลวใสมีลักษณะเหมือนวุ้นมีค่าดรรชนีหักเห 1.337 อยู่ในโพรงที่ว่างของกระบอกตา ทำให้ลูกตารักษารูปทรงอยู่ได้

10. เรตินา (Retina) เป็นเนื้อเยื่อที่เต็มไปด้วยเส้นประสาทที่ไวต่อแสง ประกอบด้วยเซลล์ประสาทรูปแท่ง (rods) ซึ่งไวต่อความรู้สึกมืด – สว่าง ประมาณ 130 ล้านเส้นและเซลล์ประสาทรูปกรวย (conrs) ซึ่งไวต่อความรู้สึกเดียวกับสีประมาณ 7 ล้านเส้น

11. จุดสีเหลือง (Yellow spot) เป็นหย่อมที่ไวต่อแสงของเรตินามีสีเหลืองอยู่ตรงข้ามกับเลนส์นัยน์ตาเวลามองวัตถุเราต้องกรอกลูกตาให้ภาพเกิดบนจุดสีเหลืองก็จะได้ภาพชัดเจน

12. โฟเวีย (Fovea) เป็นส่วนนูนเล็ก ๆ กลางหย่อมสีเหลือง ที่ยอดนูนจะบุ๋มลงไปเล็กน้อยเป็นส่วนที่ทำให้เห็นภาพชัดเจนที่สุด เมื่อเราต้องการมองวัตถุให้ชัดเจนเราจะต้องเพ่งมองเพื่อให้แสงจากส่วนนั้นตกบนจุดศูนย์กลางของโฟเวียจึงจะได้ภาพที่ชัดเจนยิ่งขึ้น

13. ประสาทตา (Optic nerves) เป็นมัดของฝอยประสาทของเรตินาที่รวมกันโยงต่อไปยังสมอง

14. จุดบอด (Blind spot) เป็นจุดที่อยู่กึ่งกลางขั้วมัดประสาทของประสาทตาที่โยงไปยังสมองเป็นจุดที่ไม่มีความรู้สึกต่อแสงเลย ถ้าแสงจากวัตถุตกที่จุดนี้ เราจะมองไม่เห็นวัตถุนั้นเลย

การมองเห็นและสายตาแบบต่าง ๆ

          การมองเห็นจะเกิดได้อย่างสมบูรณ์จะต้องประกอบไปด้วยความสมบูรณ์ของอวัยวะ 3 ส่วนคือ ลูกนัยน์ตา ประสาทตา และสมองส่วนท้ายทอย ลูกนัยน์ตาที่มีลักษณะปกติจะทำให้เกิดการเห็นภาพชัดเจนส่งผ่านประสาทตาไปยังสมอง สมองส่วนท้ายทอยจะทำหน้าที่รวมภาพที่เห็นจากตาทั้งสองข้าง ทำให้เกิดภาพมีรูปทรงแบบสามมิติ ทำให้เกิดความรู้สึกไกลใกล้หรือตื้นลึกหนาบางได้ถ้ามีส่วนใดส่วนหนึ่งของอวัยวะดังกล่าวผิดปกติก็จะทำให้เกิดความบกพร่องในการมองเห็นขึ้นเรียกว่า สายตาผิดปกติ เช่น สายตาสั้น สายตายาว สายตาเอียง สายตาคนชรา เป็นต้น

          คนที่มีสายตาปกติ จะมองเห็นวัตถุได้ไกลสุดที่เรียกว่าจุดไกลถึงระยะอนันต์ ระยะชัดใกล้ที่สุดที่เรียกว่าจุดใกล้เท่ากับ 25 เซนติเมตร คนสายตาปกติถ้ามองวัตถุด้วยระยะใกล้กว่า 25  เซนติเมตร ภาพที่เห็นจะไม่ชัดเพราะภาพจะตกหลังจุดสีเหลืองขณะที่กล้ามเนื้อตาพยายามบีบเลนส์ตาให้ป่องมากที่สุด

          คนที่มีสายตาสั้น (Myopia) คือคนที่มีความสามารถในการมองเห็นวัตถุที่อยู่ไกล ๆ ไม่ชัด จุดไกลมีค่าไม่ถึงระยะอนันต์ โดยทั่วไประยะชัดใกล้หรือจุดใกล้ของคนสายตาสั้นจะมีค่าน้อยกว่า 25  เซนติเมตร สาเหตุที่ทำให้เกิดสายตาสั้นอาจเกิดจากกระบอกตายาวกว่าปกติหรือผิวหน้าของเลนส์ตามีความโค้งมากกว่าปกติหรืออาจจะเกิดจากความผิดปกติของกล้ามเนื้อตาทำให้ภาพของวัตถุที่อยู่            ไกล ๆ ไม่ตกที่บริเวณจดเหลืองพอดี ทำให้ภาพไม่ชัด

          การแก้ไขการเกิดสายตาสั้น อาจจะใช้วิธีผ่าตัดหรือสวมแว่นตาที่ทำด้วยเลนส์เว้า เพื่อให้เลนส์เว้าช่วยกระจายแสงทำให้ภาพของวัตถุไกล ๆ ตกไกลออกไปอีกจนถึงบริเวณจุดเหลืองได้

          คนที่มีสายตายาว คือคนที่มีคสามารถในการมองเห็นวัตถุที่อยู่ห่างจากตา 25 เซนติเมตร ไม่ชัดเจนหรือกล่าวได้ว่าเป็นผู้ที่มีจุดใกล้ยาวกว่า 25 เซนติเมตร ส่วนระยะชัดไกลหรือจุดไกลอยู่ที่อนันต์ สาเหตุที่ทำให้เกิดสายตายาวอาจเกิดจากกระบอกตาสั้นเกินไปหรือเลนส์มีผิวโค้งน้อยเกินไปหรือเกิดจากความผิดปกติของกล้ามเนื้อตาทำให้ภาพตกที่ตำแหน่งเลยบริเวณจุดเหลืองไป

          การแก้ไขการเกิดสายตายาวทำได้โดยใช้แว่นตาที่ทำด้วยเลนส์นูนช่วยรวมแสงทำให้ลู่เข้าไปตกที่บริเวณจุดเหลืองพอดี

          สายตาคนชรา ผู้ที่มีอายุมากกว่า 45 ปี ขึ้นไปมักพบว่าจดใกล้มีค่ามากกว่า 25 เซนติเมตร เนื่องจากกล้ามเนื้อตาอ่อนล้า ทำให้ไม่สามารถบีบเลนส์ตาให้ป่องมาก ๆ ได้ ทำให้มีลักษณะเหมือนเป็นคนสายตายาว นอกจากสายตายาวแล้วบางคนก็ไม่สามารถมองเห็นวัตถุที่อยู่ไกล ๆ ได้ ทำให้มีลักษณะเป็นทั้งคนที่มีลักษณะเป็นทั้งคนที่มีสายตาสั้นและสายตายาวพร้อม ๆ กันได้ แว่นตาของคนชราจึงมักทำเป็นแว่น 2 ชั้น ที่เรียกว่า แว่นวงพระจันทร์เสี้ยว

การมองเห็นสี

          ตามที่กล่าวมาข้างต้น เรตินาของนัยน์ตาประกอบไปด้วยเซลล์รูปแท่งและเซลล์รูปกรวย โดยเซลล์รูปแท่งจะไวต่อแสงที่มีความเข้มน้อยส่วนเซลล์รูปกรวยจะไวต่อแสงที่มีความเข้มสูงและสามารถจำแนกแสงสีแต่ละสี เซลล์รูปกรวยมี 3 ชนิด คือชนิดหนึ่งไวสูงสุดต่อแสงสีน้ำเงินชนิดที่สองมีความไวสูงสุดต่อแสงสีเขียวชนิดที่สามมีความไวสูงต่อแสงสีแดง เมื่อแสงผ่านเข้ามากระทบเรตินาในลูกตา เซลล์รูปกรวยที่ไวต่อแสงสีน้ำเงินก็จะถูกกระตุ้นแล้วส่งสัญญาณที่เกิดขึ้นผ่านประสาทตาไปยังสมองเพื่อแปลความหมายออกมาเป็นความรู้สึกของการเห็นสีนั้น ๆ ถ้าเซลล์รูปกรวยมากกว่า 1 ชนิด             ถูกกระตุ้นพร้อมกันก็จะเกิดการกระตุ้นส่งสัญญาณไปยังสมองเป็นสีผสมของแสงสีนั้น ๆ  ถ้าเซลล์รูปกรวยชนิดใดชนิดหนึ่งเกิดความบกพร่องก็จะทำให้การเห็นสีของผู้นั้นแตกต่างไปจากความจริงเรียกว่า เกิดการบอดสีขึ้น เช่น ถ้าเซลล์รูปกรวยสำหรับแสงสีแดงบกพร่องก็จะเห็นสีแดงเป็นสีเทา (ไม่มีแสงสี ) ถ้าเซลล์รูปกรวยสำหรับแสงสีเขียวและน้ำเงินยังดีอยู่ เขาก็จะเห็นสีเหลืองเป็นสีเขียวเห็นสีม่วงเป็นสีน้ำเงิน ถ้าเซลล์รูปกรวยสำหรับแสงสีอื่นบกพร่องก็จะเกิดผลในลักษณะเดียวกัน

แหล่งที่มา

อดิชาต บ้วนกียาพันธ์. (2556). ฟิสิกส์ ม. 5 เล่ม 3. กรุงเทพฯ:ภูมิบัณฑิต

Laser Vision International LASIK Cente. (2558).  แสงกับการมองเห็นของดวงตา. สืบค้นเมื่อ 5  กุมภาพันธ์ 2562, จาก https://www.laservisionthai.com/health-corner/แสงกับการมองเห็นของดวงตา

ทัศนอุปกรณ์

          ทัศนอุปกรณ์ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเครื่องมือทางแสงเป็นอุปกรณ์ที่สร้างขึ้นด้วยความรู้เกี่ยวกับเรื่องแสง ทำให้สามารถนำไปใช้ประโยชน์ในด้านต่าง ๆ มากมายจนอุปกรณ์หลายอย่างถือว่าเป็นเครื่องมือที่ใช้กันในชีวิตประจำวันหรือเครื่องมือประจำของวิชาชีพเลยทีเดียว เช่น แว่นขยาย กล้องถ่ายรูป กล้องจุลทรรศน์ กล้องโทรทรรศน์ เครื่องฉายภาพ เป็นต้น

ภาพกล้องโทรทรรศน์
ที่มา : https://pixabay.com ,Hans

ส่วนประกอบและหลักการทำงาน

แว่นขยาย (The Magnifier)

          แว่นขยาย โดยทั่วไปใช้เลนส์นูนเพียงอันเดียวให้เกิดภาพขยาย เนื่องจากวางวัตถุไว้ที่ระยะวัตถุน้อยกว่าความยาวโฟกัส ทำให้เกิดภาพเสมือนหัวตั้งขนาดขยาย แว่นขยายโดยทั่วไปใช้เลนส์นูนที่มีความยาวโฟกัสน้อย ๆ มีความยาวโฟกัสประมาณ  3 เซนติเมตร ถึง 20 เซนติเมตร ในการมองภาพจากแว่นขยายถือว่าตาอยู่ชิดเลนส์นูน สำหรับคนสายตาปกติจะเห็นระยะภาพชัดที่ 25 เซนติเมตร

กล้องจุลทรรศน์

          กล้องจุลทรรศน์เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ขยายภาพของวัตถุเล็ก ๆ เช่นเดียวกับแว่นขยาย แต่ขยายได้มากกว่า จึงใช้กับวัตถุที่มีขนาดเล็กมาก ๆ ได้ ถูกสร้างขึ้นครั้งแรกโดยชาวฮอลันดา ชื่อ เลียว เวน ฮุค กล้องจุลทรรศน์ประกอบไปด้วย เลนส์นูนสองอันหรือ 2 ชุด เลนส์นูนที่วางอยู่ใกล้วัตถุมีความยาวโฟกัสสั้น ๆ เรียกว่า เลนส์ใกล้วัตถุ เลนส์อีกอันหนึ่งอยู่ห่างออกไปใช้สำหรับให้ตามองภาพสุดท้ายเรียกว่า เลนส์ใกล้ตา ในการใช้กล้องจุลทรรศน์จะจัดวางวัตถุไว้ที่ระหว่างความยาวโฟกัสและสองเท่าความยาวโฟกัสของเลนส์ใกล้วัตถุทำให้เกิดภาพจริงหัวกลับขนาดขยายที่ระยะห่างจากเลนส์ใกล้ตาน้อยกว่าความยาวโฟกัสของเลนส์ตา ทำให้เกิดภาพเสมือนหัวตั้งขนาดขยายเทียบกับภาพแรก แต่เป็นภาพเสมือนหัวกลับขนาดขยายเทียบกับวัตถุ ระยะชัดสำหรับคนสายตาปกติจะอยู่ห่างจากเลนส์ใกล้ตาประมาณ 25 เซนติเมตร เพราะถือว่าตาอยู่ชิดกับเลนส์ใกล้ตา

กล้องโทรทรรศน์

          กล้องโทรทรรศน์เป็นกล้องที่ใช้ส่องดูวัตถุที่อยู่ไกล ๆ  (ถือว่าระยะวัตถุ เท่ากับระยะอนันต์) แล้วทำให้เห็นภาพของวัตถุโตขึ้นกว่าที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ทำให้เห็นรายละเอียดของวัตถุได้มากขึ้น ภาพจากกล้องโทรทรรศน์ไม่ได้ขยายจากขนาดวัตถุแต่จะขยายจากภาพแรก กล้องโทรทรรศน์แบ่งออกเป็นสองพวกใหญ่ ๆ คือ กล้องโทรทรรศน์แบบหักเหแสงและกล้องโทรทรรศน์แบบสะท้อนแสงซึ่งจะได้กล่าวถึงต่อไป

กล้องโทรทรรศน์ชนิดหักเหแสง

          กล้องโทรทรรศน์แบบหักเหแสงยังแบ่งออกได้เป็นหลาย ๆ แบบ โดยทั่วไปกล้องโทรทรรศน์มักหมายถึงกล้องดาราศาสตร์ซึ่งประกอบไปด้วยเลนส์นูน 2 อัน อันแรกอยู่ที่ปากกล้องเป็นเลนส์นูนความยาวโฟกัสมาก ๆ เรียกว่า เลนส์ใกล้วัตถุและอีกอันหนึ่งอยู่ตอนท้ายของกล้อง เรียกว่าเลนส์ใกล้ตาใช้เลนส์นูนที่มีความยาวโฟกัสสั้น ๆ

          เมื่อแสงจากวัตถุไกล ๆ มาพบเลนส์ใกล้วัตถุก็จะเกิดภาพที่ตำแหน่งจุดโฟกัสของเลนส์ใกล้วัตถุ ซึ่งจะอยู่ห่างจากเลนส์ใกล้ตาน้อยกว่าหรือเท่ากับระยะความยาวโฟกัสของเลนส์ใกล้ตา ทำให้ภาพสุดท้ายเป็นภาพเสมือนหัวตั้งเทียบกับภาพแรก แต่เป็นภาพเสมือนหัวกลับขนาดขยายเทียบกับวัตถุ

          จะเห็นได้ว่ากล้องโทรทรรศน์ชนิดนี้ให้ภาพเสมือนหัวกลับกับวัตถุทำให้ดูยาก และถ้าต้องการกำลังขยายมาก ๆ ความยาวของกล้องจะต้องยาวมากด้วย จึงมีการปรับปรุงให้ภาพเป็นภาพหัวตั้งโดยใช้เลนส์นูนอีกอันหนึ่งใส่เข้าไประหว่างเลนส์ใกล้วัตถุและเลนส์ใกล้ตา ทำให้เกิดภาพจริงหัวกลับสองครั้งแล้วจึงเกิดภาพเสมือนหัวตั้งเทียบกับวัตถุ กล้องชนิดนี้มีชื่อเรียกเฉพาะว่ากล้องสปาย

          เมื่อแสงจากวัตถุมาตกที่เลนส์ใกล้วัตถุจะเกิดภาพที่จุดโฟกัสของเลนส์ใกล้วัตถุโดยจัดให้อยู่ห่างจากเลนส์นูนอันกลางที่ระหว่างความยาวโฟกัสและสองเท่าความยาวโฟกัสทำให้เกิดภาพจริงหัวกลับอีกครั้งหนึ่งไปตกที่ระยะห่างจากเลนส์ใกล้ตาน้อยกว่าหรือเท่ากับความยาวโฟกัส ทำให้เกิดภาพเสมือนหัวตั้งขนาดขยายเทียบกับภาพที่สองและเทียบกับวัตถุอันแรกด้วย แต่ปัญหาของกล้องสปายก็คือถ้าต้องการกำลังขยายมาก ๆ ตัวกล้องก็จะมีความยาวมากจึงมีการแก้ปัญหาโดยการใช้ตัวกล้องเป็นทรงกระบอกซ้อนกันหลาย ๆ ชั้น ทำให้ยืดออกหรือหดสั้นเข้าได้ นอกจากนี้ยังมีการสะท้อนกลับภาพและลดความยาวกล้องโดยใช้ปริซึมช่วยเรียกว่ากล้องส่องทางไกล หรือกล้องโทรทรรศน์ชนิดปริซึม

          กล้องโทรทรรศน์แบบปริซึมมักทำเป็นสองกล้องติดกันมีเครื่องมือปรับระยะห่างของกล้องให้พอดีกับตาทั้งสองข้าง จึงมักเรียกว่า กล้องสองตา ปริซึมที่ใช้จะทำให้กล้องมีความยาวลดลงเหลือเพียงหนึ่งในสามของกล้องดาราศาสตร์ที่มีกำลังขยายเท่ากันและปริซึมอันแรกจะทำให้เกิดการกลับภาพจากซ้ายไปขวา อันที่สองทำให้เกิดการกลับหัวของภาพ ทำให้ภาพสุดท้ายออกมาเป็นภาพเสมือนหัวตั้งมีลักษณะเดียวกับวัตถุแต่มีกำลังขยายมากกว่าการมองเห็นด้วยตาเปล่ามาก

          กล้องโทรทรรศน์นอกจากจะใช้เลนส์นูนทั้งสองอันแล้ว ยังมีแบบที่ใช้เลนส์นูนเป็นเลนส์ใกล้วัตถุแล้วใช้เลนส์เว้าเป็นเลนส์ใกล้ตา เรียกว่ากล้องโทรทรรศน์แบบกาลิเลโอ  โดยความเป็นจริงกล้องโทรทรรศน์อันแรกของโลกซึ่งคิดขึ้นโดยกาลิเลโอ

          กล้องโทรทรรศน์แบบกาลิเลโอใช้เลนส์นูนมีความยาวโฟกัสยาว ๆ เป็นเลนส์ใกล้วัตถุแล้วใช้เลนส์เว้าความยาวโฟกัสน้อย ๆ เป็นเลนส์ใกล้ตา ภาพจริงจากเลนส์ใกล้วัตถุจะทำหน้าที่เป็นวัตถุเสมือนของเลนส์ใกล้ตาให้ภาพเสมือนหัวตั้งขนาดขยายเทียบกับวัตถุ เป็นภาพในลักษณะเดียวกับวัตถุแต่ภาพที่เห็นโตกว่าการมองเห็นด้วยตาเปล่า

 กล้องโทรทรรศน์ชนิดสะท้อนแสง

          กล้องโทรทรรศน์ชนิดสะท้อนแสงใช้กระจกเงาเว้าแทนเลนส์ใกล้วัตถุและใช้เลนส์นูนเป้นเลนส์ใกล้ตา  อาจมีกระจกเงาแบบต่าง ๆ ช่วยในการสะท้อนแสงอีกก็ได้

          กล้องโทรทรรศน์ชนิดสะท้อนแสงใช้กระจกเงาเว้ารูปพาราโบลาเป็นตัวสะท้อนแสงแรก ทำให้สามารถสร้างให้มีขนาดใหญ่ ราคาถูกกว่าแบบหักเหแสงมาก กล้องโทรทรรศน์บางอันใหญ่มากขนาดที่ให้ผู้สังเกตการณ์เข้าไปนั่งอยู่ในตัวกล้องได้เลย กล้องโทรทรรศน์ขนาดใหญ่ที่สุดในโลก  เป็นแบบสะท้อนแสงมีเส้นผ่านศูนย์กลางขนาด 5.08  เมตร อยู่ที่ยอดเขาปาโลมาร์ มลรัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา ส่วนกล้องโทรทรรศน์แบบหักเหแสงที่ใหญ่ที่สุดในโลก อยู่ที่ยอดเขาวิลสัน มลรัฐวิสคอนซินในสหรัฐอเมริกามีเส้นผ่านศูนย์กลางขนาด 1.016 เมตร

แหล่งที่มา

อดิชาต บ้วนกียาพันธ์. (2556). ฟิสิกส์ ม. 5 เล่ม 3. กรุงเทพฯ:ภูมิบัณฑิต

World Science Festival. (2561).  กล้องดูดาว. สืบค้นเมื่อ 5  กุมภาพันธ์ 2562, จาก https://www.laservisionthai.com/health-corner/แสงกับการมองเห็นของดวงตา